Van blijven hangen op de camping tot plannen die in de soep lopen
Onze ochtend begint zoals alle ochtenden: wakker worden, nog even blijven liggen (knuffelen!) en dan eruit voor een rondje sanitairgebouw. Dan volgt het Grote Inpakken. Slaapzakken in hoezen proppen, slaapmatten oprollen, 6 ontplofte fietstassen, een rack pack en een dry pack weer opnieuw inpakken – in minder dan een half uurtje staat ons hele hebben en houwen weer klaar om de fiets op te gaan. Ondertussen wast Bregje de fietsbroeken van de vorige dag, zodat die onderweg, wapperend in de wind, kunnen drogen.
Een ochtend zoals we er al een heel aantal hebben gehad. En ook vandaag is het plan om in te pakken, op de fiets te stappen en te vertrekken naar het station van Sitges. Daar nemen we de trein om een onfietsbaar stukje Spanje te omzeilen (fietsen betekent óf een smalle, stikdrukke N-weg trotseren óf weer omhoog fietsen in Parc del Garraf en omlaag met een hellingspercentage van 20% – nee, dank u). Aan de andere kant van het natuurgebied stappen we dan weer uit om Barcelona in te fietsen.
Dat is in ieder geval het plan… Maar zoals dat gaat met plannen, loopt het weer helemaal anders.
Een onverwachte ontmoeting
In tegenstelling tot andere ochtenden, worden we vandaag ineens aangesproken op de camping. Dat is nieuw, want meestal worden we straal genegeerd door de overwinterende pensionado’s in hun blinkende villa’s-op-wielen. Wat leuk, aanspraak!
En niet zomaar aanspraak; het blijken mensen te zijn die we kennen. Dus wat een routinematige ‘even alles snel inpakken ochtend’ leek te worden, verandert ineens in een ‘koffie drinken en kletsen en o we hebben niet zo’n haast hoor ochtend’.
Superleuk!
Maar als het ongeveer middag is, moeten we er toch echt eens vandoor. We moeten per slot van rekening nog naar Barcelona fietsen.
Denken we.
Waar blijven die goede gesprekken bij het kampvuur op de camping?
Ga op fietsvakantie, zeiden ze. Je ontmoet allemaal andere mensen, zeiden ze. Je hebt overal aanspraak, want mensen vinden het leuk en stoer, van die fietskampeerders, zeiden ze.
Nou, mooi niet.
We merken er in ieder geval maar bar weinig van in die 2 weken dat we door Spanje fietsen. Misschien dat we op het verkeerde moment op de verkeerde plek zijn, maar wij komen voornamelijk gepensioneerde Nederlanders en Belgen tegen die in hun super-de-luxe campers overwinteren. En die kijken ons toch enigszins argwanend aan als we moe, stoffig en bezweet de camping op komen rollen. Wie zijn die primitievelingen?, lijken ze te denken. Waarna ze verder gaan met waar ze mee bezig waren. TV kijken ofzo.
Jammer, want wat is nou leuker dan met andere kampeerders over reizen praten?
(En o ja, laat ik eerlijk zijn: we willen natuurlijk ook gewoon bewonderende blikken omdat we op de fiets zijn…)
Een supersnelle fietsrit
Fietsen in Barcelona
We nemen afscheid en fietsen naar het station van Sitges. Daar blinkt de dienstregeling niet uit in overzichtelijkheid, maar ik heb alle mogelijkheden online goed bestudeerd en we kunnen gewoon de eerstvolgende trein richting Barcelona nemen. Lang hoeven we niet te wachten. De trein stopt en snel wurmen we ons met 3 volgepakte fietsen erin. Rijden maar!
En rijden, dat doet-ie. Zo het station van Platja de Castelldefels voorbij, waar we er eigenlijk uit wilden. Ook alle stations daarna worden overgeslagen en we racen zo Barcelona binnen. Eh… dat had ik mij toch iets anders voorgesteld!
Dus voor we het weten, staan we ineens op het centraal station van Barcelona. Oké, ook goed. Dan maar vanaf hier naar het geboekte hostel fietsen.
Barcelona promoot zich de laatste jaren als fietsstad. Ze hebben zelfs fietspaden! Toch voelt het nog niet heel uitnodigend om hier te fietsen. De fietspaadjes zijn maar smal en worden van de auto’s gescheiden door een soort trottoirbandjes. Het verkeer raast nog steeds langs je heen. Bovendien wil je ook niet per ongeluk zo’n randje raken met je wiel.
Een ander euvel zijn de elektrische steps die in heel Spanje de bom zijn en die vooral in grote steden volop gebruikt worden. Scheert er ineens zo’n vehikel rakelings langs om je in te halen. Ze kunnen namelijk ook nog eens best hard én je hoort ze niet.
En o ja, het blijft natuurlijk gewoon Spanje. Ze doen hun best, maar hebben van een fietsvriendelijke infrastructuur gewoon (nog) geen kaas gegeten. Dus eindigt het fietspad in een glasbak, gaat het ineens aan de overkant van de weg verder of er staat plotseling een paal op het pad.
Hostel struggles
We zijn wel wat gewend en komen zonder kleerscheuren aan bij het hostel. Tenminste, er zou hier ergens een hostel moeten zijn. Maar waar?!
Uiteindelijk blijkt het op de 2de verdieping van een appartementengebouw te zitten. Er is een heel klein liftje. Zo klein, dat er geen fiets in past. Bovendien verschiet de manager van het hostel van kleur als ze hoort dat wij met 3 fietsen gekomen zijn, want o help, daar is helemaal geen plek voor!
O help, inderdaad. Gelukkig wordt er na wat heen en weer gebeld met het hoofdkantoor besloten dat onze fietsen in de gang mogen staan. Voor deze ene keer. Want ook dat is Spanje: hoe je een goed fietspad aanlegt is misschien nog een raadsel, maar ze willen je wel altijd graag helpen.
Een gesloten poort…
…en de tourist trap die Barcelona heet
Door onze supersnelle treinrit naar Barcelona hebben we nog wat tijd om de stad te bekijken. En dat komt goed uit, want we hebben Park Güell nog op de planning staan. Daar zijn Bregje en ik 23 jaar geleden geweest en we willen deze mooie plek graag aan Merijn laten zien.
Maar wat een tegenvaller. Park Güell is VOL.
Ja, dat kan blijkbaar. Er zijn grote toegangspoorten met bewaking én een ticketverkoop. Blijkbaar mag er maar een vastgesteld aantal mensen naar binnen en zo aan het einde van de middag zijn wij duidelijk te laat. We werpen nog een laatste blik door het hek in een poging om toch nog iets te zien, maar echt opschieten doet het niet.
Ach, dan moeten we ons verdriet maar gaan verdrinken in overpriced sangria op het übertoeristische Plaza Real. Wat anders kan een mens doen?
