Van een vliegende start (not) tot ongelukken en natte voeten
Paniek in de tent! Of nou ja, in het hotel waar we sliepen. Want al onze bagage staat klaar in de gang en als we onze fietsen uit de tuin willen halen, merkt Bregje dat ze haar fietssleutel kwijt is. Aaaaahhh!
Natuurlijk wordt het hele hotel binnenstebuiten gekeerd. We kruipen op handen en voeten door onze kamer, de gang in, de trap af naar beneden. Maar nog steeds geen sleutel. Ook bij de receptie is geen fietssleutel afgegeven. Dat is onwijs balen, maar gelukkig hebben we daarom ook de reservesleutels meegenomen. Kunnen we toch nog beginnen aan etappe 9.
Nóg een moeizame start
Er loopt een breed gravelpad tussen het spoor en de Middellandse Zee in en op de kaart lijkt het een goed idee om dit te volgen. Beter dan over de doorgaande weg fietsen, nietwaar? Bovendien vinden we hier ook een mooi plekje onder de palmbomen waar we ons ontbijt kunnen opeten. Het lijkt dus helemaal perfect, maar als we een kilometer verderop met een tunneltje onder de weg door willen, hebben we dikke pech. Het tunneltje staat blank en is alleen begaanbaar met een onderzeeër.
Dus keren we om en fietsen we terug. Zijn we weer precies waar we eerder vertrokken met etappe 9.
Deze keer fietsen we wel de doorgaande weg op. De vluchtstrook is hier helaas niet breed en met de betonnen rand rechts van ons is er weinig mogelijkheid om uit te wijken. Gelukkig houden de automobilisten voldoende afstand en komen we via Sant Pol de Mar veilig aan in Calella.
Met je fiets over het spoor
Calella. Dat ken je natuurlijk van de bruinbakkende toeristen op het strand, de feestende massa in honderden kroegen en disco’s en Friet van Piet. Maar dan ben je er nog niet in het voorjaar geweest. De straten zijn namelijk leeg en verlaten, de cafés gesloten. Het lijkt wel of we door een spookstadje rijden.
Uitgestorven Calella
Maar dan. Ineens… een krijtbord aan de straat met churro’s erop. En ze zijn nog open ook! Daar kunnen we natuurlijk geen nee tegen zeggen. En bovendien hadden we ze toch nog te goed van onze mislukte churro-speurtocht in Barcelona. Laad onze bordjes maar vol!
Een klein beetje misselijk gegeten zitten we enige tijd later weer op onze fietsen. Gelukkig is het hier niet heel lastig fietsen op deze vlakke kuststrook langs de Middellandse Zee. Of nou ja, niet wat hellingspercentages betreft in ieder geval. Dat we na een paar kilometer onverwachts voor een wegversperring komen te staan, maakt het fietsen wel wat uitdagender.
Ineens is de weg weg en hebben we 2 keuzes. Of we fietsen weer 2 kilometer terug of we tillen even snel onze fietsen over het enkelspoor dat ons scheidt van de weg die wél doorloopt. Geen mens te zien. Geen trein te zien (ook heel belangrijk). En hup, hup, hup, onze fietsen staan op miraculeuze wijze ineens links van het spoor. Kunnen we weer verder zonder terug te hoeven rijden.
En tijdens etappe 9 zeggen wij vaarwel tegen de zee
Malgrat de Mar markeert een bijzonder punt in onze fietstocht van Valencia naar Girona. Hier nemen we namelijk definitief afscheid van de Middellandse Zee en gaan we het binnenland in. Girona ligt nou eenmaal niet aan zee, dus ergens moeten we de kust verlaten. Tot ziens zee! Maar vooral: tot ziens kuststrook waar we de afgelopen 2 dagen zo heerlijk vlak hebben gefietst.
Toch heeft het binnenland in fietsen ook wel weer iets. De dorpjes voelen ineens een heel stuk authentieker aan. Het landschap is een stuk mooier dan de betonnen bebouwing langs de Middellandse Zee. We fietsen door groene velden vol met veldbloemen terwijl de vlinders om ons heen fladderen. Da’s een stuk relaxter dan slalommen om flanerende toeristen.
We volgen de rivier La Tordera naar het gelijknamige dorpje waar we neerstrijken op een pleintje voor onze lunch. We moeten goed eten, want hierna gaan we 150 meter klimmen. Onverhard. Terwijl het meer dan 30 graden is.
Ja, we hebben duidelijk de platgewalste kust boven Barcelona verlaten.
Fietsen langs de kust
versus
Fietsen in het binnenland
Ongelukken onderweg
Hoewel de klim niet megastijl is, is het wel even doorploeteren. Het is warm. Het is stoffig. Het pad is niet altijd goed te fietsen, dus lopen we weer hele stukken naast onze fietsen. Maar o wat is het mooi. En zo rustig – op het gefluit van de vogels en het gezoem van de insecten na hoor je helemaal niets. Bovendien mag je als je eenmaal boven bent, ook weer naar beneden!
En naar beneden gaan we. We roetsjen als op hol geslagen achtbaankarretjes over de onverharde weg naar beneden.
Dat dat helaas niet altijd goed gaat, blijkt als Merijn ineens naast zijn fiets zit in plaats van erop. Gelukkig zijn wij allebei vlakbij en Bregje en ik staan als snel naast hem om hem op te rapen en de schade te inspecteren. Kapotte knieën, kapotte handen en vooral heel erg geschrokken. En o ja, een ietwat gehavende fiets natuurlijk. Maar dat is minder belangrijk.
Tot onze opluchting doet alles het nog. Zowel Merijn als de fiets. Dus hoewel het even eng is om weer opnieuw op te stappen, fietst hij even later toch weer tussen ons in. Niet meer zo snel de heuvel af als eerst – die lol is er nu wel vanaf.
Volgende keer nemen we een waterfiets mee
Met dit soort dingen denk je dat je alles dan wel gehad hebt op een dag. Maar we zijn er natuurlijk nog niet. We komen weer bij een tunneltje onder de snelweg aan en ja hoor, het hele ding staat vol water. Er is aan de zijkant nog net 1 smal, modderig paadje…
Omfietsen is nu echt geen optie, dus we gaan het gewoon proberen. Heel voorzichtig manoeuvreren Bregje en ik samen fiets voor fiets langs het randje. Eén verkeerde beweging en we liggen met fiets en bagage en al in een diepe, modderige plas. Daar hebben we zo geen zin in, maar gelukkig blijft een modderbad ons bespaard. We komen droog en heelhuids met alle 3 de fietsen aan de andere kant van het tunneltje.
Opgelucht fietsen we door, maar wat blijkt als we net 500 meter verder zijn? Er loopt een heuse beek over het pad…
Eindelijk even bijkomen van etappe 9
Inmiddels nemen we ook die hindernis met 2 vingers in onze neus. Ja, het levert ons wel een paar natte voeten op, maar gelukkig is het nu echt niet ver meer naar Caldes de Malavella, onze eindbestemming van vandaag.
Hotels zijn in dit gebied niet heel dik gezaaid (campings zijn er al helemaal nauwelijks te vinden), dus we kunnen niet heel kieskeurig zijn. We zijn dan ook aangenaam verrast als onze snel-nog-even-onderweg-geboekte accommodatie een superschattig hotelletje blijkt te zijn. Onze fietsen krijgen een plekje in de serre en wij kunnen eindelijk gaan bijkomen van deze uitdagende fietsdag…
(Trouwens, 3 keer raden wat er die avond uit Bregjes fietstas viel… Juist. De verloren fietssleutel.)
