Van verdwenen routes tot feestvieren op de camping
Het is feest, want Bregje en ik zijn vandaag 24 jaar bij elkaar! We hebben geen ballonnen voor aan de fietsen meegenomen (nee zeg, pfff, luchtweerstand), maar laten dat niet zonder een feestje voorbij gaan. Straks, op de volgende camping, gaan we het vieren. Maar eerst nog even een stukkie fietsen. Slechts 40 kilometer vandaag, zodat we vast supersnel op de volgende camping zijn. Ready to parrrrtyyy!
Dat dit een korte etappe is, heeft meteen effect op onze snelheid. Nog voordat we vertrokken zijn, is die er ongeveer helemaal uit verdwenen. Want hé, we hoeven maar een klein stukje. Waarom zouden we ons dan haasten? En uitermate chill pakken we onze tent in. Iets te chill. Het is al bijna middag als we eindelijk de camping in Torredembarra af fietsen…
Etappe 7 verschilt niet heel veel van de vorige
Ook vandaag voert de EV8 ons weer door een lintbebouwing van betonnen kustplaatsjes. En ook vandaag klopt de route van de EV8 weer voor geen meter. Daarom staan we er niet eens meer van te kijken als dat wat op de kaart rechtdoor over een mooie weg lijkt te zijn, in werkelijkheid oké en dan nu even met de fietsen deze trappen af en je door of over paaltjes en hekjes heen wurmen is.
Lijkt ons net iets minder handig en we zoeken een alternatief, maar toch kunnen we de trappen niet allemaal vermijden. En de hekjes ook niet. Met een zucht tillen we de fietsen erover heen.
Maar vooruit, we hoeven nog maar 30 kilometer. We zijn er al zo goed als bijna!
Een cultureel fenomeen
We zoeven weer naar beneden. Want ja, ondanks al die rare EV8-route-fratsen is het echt wel heerlijk fietsen in Spanje. Kleine weggetjes, overschaduwd door pijnbomen. Struiken met felroze bloemen. Dorpspleintjes. Brede boulevards, omzoomd door palmbomen. De blauwe Middellandse Zee. Barretjes waar het eten altijd goed is. Spanjaarden die zonder op of om te kijken vlak voor je fiets oversteken.
En dat laatste is iets waar wij echt niet aan wennen!
Of we nou op de weg, op de fietspad of op de boulevard fietsen – het maakt echt niet uit. Met een ware doodsverachting gooit menig Spanjaard zich voor onze aanstormende wielen. Ze kijken niet op of om. Als een gek bellen? Maakt ook geen indruk. Het gaat van olé, querro hier lopen. Wat maakt het uit dat daar 3 volgepakte vakantiefietsers aan komen geturbood. ¿Qué pasa?
Dus, mocht je ooit in Spanje willen gaan fietsen: zet een misthoorn op je fiets. Misschien dat dat helpt.
Wie trok de stekker uit de EV8?
Ondertussen komen we in bekend gebied. We rijden het plaatsje Calafell in. Hier zijn Bregje en ik ooit eens op vakantie geweest en het grappige is, dat wij hier in de zomer van 2021 nog een keer een dagje naartoe zijn gegaan in het kader van ‘even nostalgisch doen’. We waren toch in de buurt. Dat we een paar maanden later hier doorheen zouden fietsen, wisten we toen nog niet.
Calafell is trouwens om nog een reden een opmerkelijk punt op onze reis. Als je op Open Cycle Map kijkt – waar de EV8 op ingetekend staat – zie je dat de route hier ineens ophoudt. Dus ja, daar lag een uitdaging bij het plannen van ons fietsavontuur. Mocht ik de route ineens zelf bedenken. En nu etappe 7 ons bij dit punt heeft gebracht, weten we in ieder geval dat ik het nooit slechter gedaan kan hebben dat de EuroVelo planners. Toch?
Goede route, die etappe 7
Nou, inderdaad! Ik heb een fantastische route gemaakt. Zonder rivierbeddingen, wandelpaden of privéwegen. We kunnen sowieso nog 10 kilometer rechtdoor langs de zee fietsen. Waarom het heuvelige binnenland in gaan als je ook een vlakke route kunt nemen? Toch is dat ook vandaag niet te vermijden. De kust wordt ruiger met rotsen en baaien. Schitterend om te wandelen, maar inmiddels weten we dat dat op de fiets een absolute no go is.
Bij het dorpje Cubelles draaien we de Middellandse Zee dan ook weer onze rug toe. Via het achterland fietsen we richting Vilanova i la Geltrú. Dat stadje ligt dan wel aan zee, maar is tegen de steile kliffen opgebouwd, dus dat betekent dat we weer een aardig beroep op de beenspieren mogen doen. Een mooie opwarmer voor de bult na Vilanova, want jemig, daar lijkt maar geen einde aan te komen.
Maar als we eenmaal boven zijn, hoeven we alleen nog maar 2 kilometer naar beneden te suizen en rijden we zo de camping in Sitges op!
Feest op de camping
Camping Sitges blijkt een fijne plek te zijn. Natuurlijk kost het wel weer even wat moeite om ook een fijn kampeerplekje te krijgen. Wie verzint het nou om ons naast een Spaanse, feestvierende familie te zetten? Het geschreeuw, gekrijs en getetter van alle mensen én de televisie komt je al van verre tegemoet. No way dat we daar in de buurt willen staan.
Dus ook hier wordt het fietskamperenritueel-in-Spanje uitgevoerd: rondje lopen, beter plekje kiezen, terug naar receptie, vermoeide fietsoogjes het werk laten doen en een nieuw plekje toegewezen krijgen. Niet onze voorkeursplek natuurlijk, maar wel een prima plek om 2 nachten te verblijven. Want het is tijd voor een rustdag!
(Spoiler: rustdag? Ha ha ha ha!)
Terwijl Bregje en ik de tent opzetten, sturen we Merijn naar het campingrestaurantje met de vraag of ze ook sangria hebben. We hebben per slot van rekening nog een feestje te vieren! Dus als blijkt dat sangria inderdaad op het menu staat én ze er ook nog eens heerlijk eten (tallarinas!) hebben, is dat de perfecte afsluiting van onze feestelijke fietsdag.
