Van cruisen langs de kust tot vastzitten tussen de rotsblokken – het venijn van etappe 6 zit ‘m in de staart
De EuroVelo 8 in Spanje is af en toe best een uitdaging. Met onze 6de fietsdag voor de boeg weten we dat inmiddels wel. Tussen Valencia en Barcelona is de route wel gepland, maar nog niet gerealiseerd. En dat betekent zoveel als ‘iemand heeft bedacht dat je hier ooit moet kunnen fietsen’. Met de nadruk op OOIT. Maar als we ’s ochtends de route van etappe 6 nog eens bekijken, lijkt het er toch op dat we vandaag eindelijk een makkie gaan hebben.
We zijn de nacht zonder problemen doorgekomen. Als we de tent uitkruipen, vinden we geen boze campingeigenaar voor ons. Niemand komt naar ons toe om te vertellen dat we daar helemaal niet mogen staan met ons tentje. Voor de zekerheid pakken we toch maar snel in en beginnen we vol goede moed aan weer een nieuwe dag vol fietsavonturen.
Shoppen in Salou
Want natuurlijk hebben we er weer zin in! We zijn net de Costa Daurada in gefietst en blijven de komende 30 kilometer min of meer de kustlijn volgen. Dat betekent in dit deel van Spanje natuurlijk dat we over boulevards fietsen, door inspiratieloze betondorpen komen en maar weer eens een stuk N-weg meepakken. We passeren mega-campings, hotelcomplexen en golfbanen. Misschien niet het meest inspirerende of authentieke stukje Spanje, maar hé, we kunnen wel lekker door fietsen.
Na 15 kilometer bereiken we de suburbs van Cambrils en is het tijd voor een eerste stop. En een halve liter ijs voor Merijn als ontbijt, zo blijkt als wij hem zelf een ‘ijsje’ laten kopen. Nou ja, fietst-ie vast goed op.
Dat we wind mee hebben en kilometers lang over aaneengeschakelde boulevards fietsen, draagt natuurlijk ook bij aan de vliegende vaart die we hebben. We sjezen zo Salou binnen – de plek waar je ons normaal gesproken met nog geen 10 paarden naartoe krijgt, maar als we op de fiets zitten, doen we nou eenmaal gekke dingen. Dus even shoppen in Salou om nieuwe slippers te kopen? Ja joh, waarom niet!
Eigenwijs een eigen route fietsen, is dat wel slim?
Na Salou is het wel weer klaar met de boulevards. Langs het pretpark Port Aventura fietsen we het binnenland in. Bij het dorpje Vila-Seca wil de EV8 de N-weg richting Tarragona volgen, maar daar was ik het bij het uitstippelen van deze etappe 6 niet mee eens. Mijn motto is om de doorgaande weg zo veel mogelijk te vermijden, maar of dat nou ook altijd de meest slimme keuze is…
Vandaag blijkt dat in ieder geval niet zo te zijn.
In plaats van dat we in een rechte lijn lekker door kunnen fietsen, stuiteren we over een veldweg in noordoostelijke richting. Ja, het is een beetje om, maar door de velden is toch zo veel mooier?!
Na 300 meter rijden we ons vast op een vierbaansweg met betonnen vangrail als middenberm. Daar kunnen we met geen mogelijkheid overheen, dus wordt het zoeken naar een alternatief. Gelukkig loopt er nog een klein paadje langs het hek van een energiecentrale en dat kunnen we terug naar de N-weg volgen. Zijn we alsnog op de plek waar we niet wilden fietsen…
Door toeristisch Tarragona
Het voordeel van die N-weg is wel, dat ie ons rechtstreeks naar Tarragona brengt. De route loopt met een bochtje om het historische stadscentrum heen om weer bij de Middellandse Zee en de haven uit te komen. Prima vinden we dat. Ons met bepakte fietsen door drukke straten wringen is niet echt waar we zin in hebben, dus laat ons maar lekker langs de verrassend rustige haven fietsen, de stad weer uit.
Als we Tarragona verlaten, moeten we nog 16 kilometer naar ons eindpunt van deze dag. Dat moet in een uurtje te fietsen zijn, concluderen we opgewekt.
Yeah, right.
Rotsklimmen is ook leuk, maar wel zonder fiets!
Bijna kukelt Bregje met fiets en al achterover de berg af.
Na Tarragona fietsen we de velden weer in en daar begint het gedonder. De asfaltweg die we volgen eindigt in een onverhard pad. Niet echt de beste ondergrond, maar nog aardig te fietsen. Bovendien zijn we dit inmiddels wel gewend: na 5 eerdere fietsdagen kijken we hier tijdens etappe 6 niet meer van op.
Maar het pad wordt smaller en hobbeliger en steiler. De stenen op het pad worden groter en groter en groter. Fietsen gaat dan natuurlijk al lang niet meer. En voor we het weten, zijn we in een soort epische strijd met het pad verwikkeld waarin we onze volgepakte fietsen over rotsblokken sjorren en meters omhoog moeten tillen om vooruit de berg op te komen.
Welke gek heeft bedacht om een fietsroute over dit bergpad te laten lopen?!
En waarom waren wij zo onnozel om te denken dat dit een goed idee was?!
Omdat terug gaan geen optie is, worstelen we gestaag door. Bijna kukelt Bregje met fiets en al achterover de berg af. We moeten zo steil omhoog over rotsblokken, dat de bagage achterop ervoor zorgt dat de fietsen achterover willen klappen. Met veel gehijg, gepuf en gevloek weten we de fietsen 1 voor 1 boven te krijgen. We slepen ons nog een laatste stukje verder en komen op een asfaltweg waar we weer kunnen opstappen. Eindelijk.
Niet dat we er dan al zijn, natuurlijk. Nee, het venijn van deze 6de etappe zit ‘m duidelijk in de staart.
Etappe 6 zit vol verrassingen
We roetsjen weer met een vliegende vaart een heuvel af, maar dat betekent alleen maar dat we na 2 kilometer weer een flinke bult moeten beklimmen. Eentje die uiteraard 2 keer zo steil is en waarbij Bregje en ik samen 1 fiets omhoog moeten duwen, omdat we anders gewoon niet boven komen.
En wat treffen we aan als we uiteindelijk alle 3 de fietsen op de top van de heuvel hebben gekregen? Een privéweg waar we niet op mogen.
Dat kon er natuurlijk ook wel weer bij, maar we zijn inmiddels niet meer voor 1 gat te vangen en stippelen een alternatieve route uit. Tegen de tijd dat we weer op de EV8 zitten, blijkt deze dood te lopen op een enorme trap…
Rare streken van de campingbaas
Naja, lang verhaal kort: we rijden maar weer eens om, maar dan is het gelukkig echt nog maar een klein stukje naar de camping. Wat maar goed is ook, want Merijn is helemaal klaar met die stomme route. En met die stomme campings ook, trouwens, want de camping-eigenaar probeert ons op een nogal rare manier op een al bezette plek te parkeren naast een caravan met 2 Nederlandse pensionado’s. Die staan ons aan te kijken alsof we gek zijn. Tijd dus om maar weer eens terug naar de receptie te gaan om een nieuwe plek te vragen.
Die krijgen we zonder veel gezeur, maar echt hè, waarom kon dat dan niet al meteen de eerste keer? Gelukkig staat onze tent alweer snel in het grind en kunnen we eindelijk gaan bijkomen van etappe 6. Morgen staat er maar 40 kilometer op de planning, dus dat is iets om naar uit te kijken!
