Van zorgeloos fietsen langs de kust tot vallen met je fiets – de langste etappe van ons fietsavontuur
Van je fiets vallen. Als kind overkomt het je nog weleens, maar als je eenmaal kunt fietsen, gebeurt het eigenlijk niet meer zo snel dat je ineens om ligt met je fiets. Je staat er niet eens meer bij stil dat je zou kunnen vallen – totdat je op een mooie dag besluit dat een meerdaagse fietstocht echt dat ene ding is dat nog ontbreekt in je leven. Want dan merk je dat je met een fiets vol tassen met kleding, tent en kampeeruitrusting ineens niet meer zo stabiel bent en kom je soms op paadjes die eigenlijk niet gemaakt zijn om te fietsen. En dan blijkt: een ongeluk zit in een klein hoekje…
Op de ochtend van etappe 3 zijn wij nog geheel onwetend van wat voor ongelukjes dan ook. We breken ons kamp op (wat al een stuk vlotter gaat dan de vorige dag) en verlaten Camping Kattenbak voor een nieuw fietsavontuur. De eerste 9 kilometer zijn wat saai. Die rijden we door uitgestorven woonwijkjes, langs enorme hotelcomplexen en dito disco-campings. Het enige enerverende is dat Merijn zijn ketting eraf laat lopen, maar die legt Bregje snel weer terug zodat we weer verder kunnen. Nog meer campings waar we nog niet dood gevonden zouden willen worden. Dan laten we ineens de toeristische drukte achter ons en komen we in een heel ander stukje Spanje.
Zingende kikkers in het Wilde Westen
De EV8 brengt ons naar een dorpje waar de tijd lijkt te hebben stilgestaan. Zand op de straten, uithangborden die zwaaien in de wind. Er rolt zelfs tumbleweed voor onze fietsbanden langs! Net alsof we ineens door het Wilde Westen fietsen, maar dit is Torre de la Sal – een dorpje van 3 straten dat zo op het eerste gezicht nog niet ontdekt is door de zon-zee-strand-toerist. De enige andere mensen die we hier zien, zijn andere fietsers.
Die fietsers komen bovendien niet voor dit slaperige dorpje, maar voor het natuurgebied Parc Natural del Prat de Cabanes-Torreblanca dat hier ligt. Ook etappe 3 van onze route loopt hier doorheen. Over – uiteraard – een onverharde weg vol kuilen, grind en grotere kiezels, maar langs tientallen slootjes met duizenden kikkers. Het is één groot kikkerkoor. We verwachten ieder moment dat Paul McCartney uit zo’n slootje opduikt om We All Stand Together mee te kwaken, maar dat gebeurt helaas niet. Wel komen we een aantal andere fietsers tegen. Waaronder een chagrijnig kijkende Duitser die boos naar onze blote hoofden wijst en vervolgens naar zijn eigen helm. Ook goedemorgen, zonnestraaltje.
De goden verzoeken
Het natuurgebied is prachtig, maar het terrasje dat ons aan de andere kant wacht, valt ook erg in de smaak. Vooral omdat we in het kader van efficiëntie ons ochtendritueel als volgt hebben ingedeeld: opstaan, opbreken, 10 kilometer fietsen, ontbijten en koffie drinken. Dus ja, als we na een dikke 20 kilometer in Torrenostra die eerste ontbijtstop maken, zijn we daar echt wel aan toe.
Na Torrenostra mogen we weer een heel eind langs de kust fietsen. We genieten van iedere kilometer, want het uitzicht op de zee is schitterend. We roepen om de 100 meter naar elkaar dat het allemaal zo mooi is en dat het zo lekker gaat. Wat een prachtige dag! Wat een fantastische etappe!
Nou, dan weet je natuurlijk wel dat je zoiets niet te hard moet zeggen, want dat is de goden verzoeken. Dus komen we na 30 kilometer aan bij Parc Natural de la Serra d’Irta – een ruig natuurpark langs 16 kilometer aan kustlijn, met bergen, baaien en kastelen (aldus Google). Ook heel erg mooi. Maar een beetje puike weg? Die ligt er natuurlijk niet.
Etappe 3: het wereldkampioenschap fiets duwen
Aan de rand van het dorpje Alcossebre houdt de asfaltweg op. Daar gaat-ie over in een gravelweg en hop, alsof het niets is, met 15% omhoog. Dus al snel lopen we naast onze fietsen en moeten we al dat gewicht de berg op duwen. Echt lekker. Vooral als het 28 graden is.
Gelukkig is zo’n steile helling ook niet eeuwigdurend en tussendoor doen we dappere pogingen om te fietsen. Dat valt niet mee. De gravelweg lijkt meer en meer op een pad vol kiezels en keien. Bregje ontpopt zich als een mountainbikester van wereldklasse, maar Merijn en ik zoeken wat moeizamer onze weg. Wat een klote pad. Wat een schijt stenen. Heel voorzichtig probeer ik in evenwicht te blijven, de grootste kuilen en stenen vermijdend. Misschien iets te voorzichtig. Ineens voel ik hoe mijn banden hun grip op het oppervlak verliezen en dat mijn fiets begint te kantelen. In slow motion zie ik de verfoeide keien dichterbij komen. Een fractie van een seconde later lig ik op de grond. Toch wel een beetje geschrokken, Maar ook een beetje boos. Ben ik nou zo stom om van mijn fiets te vallen?!
Merijn schiet mij snel te hulp. Bregje is te ver vooruit, dus ik bel haar om te vertellen wat er is gebeurd. ‘Ik ben gevallen en mijn knie doet pijn en mijn fiets is kapot’, hik ik (misschien een tikkeltje hysterisch) in de telefoon. Wat op zich allemaal waar is, want mijn knie heeft binnen drie seconden het formaat van een kleine meloen en mijn wiel wil niet meer draaien. Maar ondanks dat mijn knie echt wel pijnlijk aanvoelt, kan ik er gelukkig nog wel mee fietsen. En Merijn staat ondertussen mijn fiets te fixen, want die vindt niets zo leuk als dingen maken. Als we weer een beetje van de schrik bekomen zijn, stappen we op en fietsen we verder.
Of nou ja, opstappen? Er komt maar geen eind aan dit stuk. De hellingen zijn af en toe nog steiler en we vragen ons echt af waar we in hemelsnaam beland zijn. Maar de omgeving hè, die maakt zo veel goed. Het landschap is echt fantastisch mooi. Toch zijn we blij en opgelucht als we na 16 kilometer ploeteren en afzien La Serra d’Irta achter ons laten. Wat is die asfaltweg naar Peñiscola (ja haha, allemaal even lachen om deze naam) dan een verademing!
Eindelijk, asfalt!
Natuurlijk is etappe 3 precies de langste fietsdag van ons EV8-avontuur. Vandaag fietsen we in 70 kilometer, dus na Peñiscola mogen we nog 20 kilometer voor we eindelijk op de volgende camping aankomen. Dit stuk is gelukkig vrij van steile hellingen en onverharde wegen. Bij het stadje Vinarós verlaten we bovendien de EV8. Niet alleen om bij de camping te kunnen komen, maar ook omdat we de volgende dagen een eigen route door de Ebro Delta willen volgen.
Maar goed, eerst maar eens op de camping van vandaag zien te komen. Dat lukt, maar dan moeten we wel een klein stukje over de N-weg fietsen. Dat is iets waar ze in Spanje trouwens niet van opkijken, fietsers op de vluchtstrook van de 80 km/u weg. Wij proberen die stukken zo veel mogelijk te vermijden, maar helaas ontkom je er niet altijd aan. Zoals nu.
Spookt het op de camping?
Wat we ook graag willen vermijden, is nog een keer kamperen in zo’n grindbak. Het heeft geen sfeer en je tent staat echt niet lekker op al die kiezels. Natuurlijk is ook deze camping zo’n kattenbak en blijkbaar valt dat bij veel mensen in de smaak, want er is nog maar 1 plekje vrij. En o ja, het restaurant is dicht. En het campingwinkeltje ook…
Dat gaat dus lekker, maar gelukkig is er wel een supermarkt een eindje verderop. Dus nadat de tent is opgezet, springt Bregje nog een keer op haar fiets om een maaltijd bij elkaar te sprokkelen. Die eten we met z’n drieën op in een totaal verlaten, kille campingkantine waar af en toe een speelautomaat aanspringt om een nogal indringend muziekje ten gehore te brengen. Spookachtig? Reken maar van wel! We eten snel ons eten op en haasten ons terug naar de tent, blij dat we hier maar 1 nacht hoeven door te brengen. Etappe 3 zit erop en nu lekker slapen!