EV8 Valencia – Girona | etappe 2

Van rijstvelden tot oude spoortunnels – 65 kilometer fietsen vol afwisseling

De Middellandse Zee ruist, vogels fluiten alsof hun leven ervan afhangt en de eerste zonnestralen piepen boven de horizon uit. Naast een groen tentje staan 3 fietsen, met een kabelslot stevig aan een boom vastgebonden. Fietskampeerders. Van die mensen die voor hun plezier voor dag en dauw opstaan, hun hebben en houwen inpakken en op de fiets binden om verder te kunnen fietsen. Een nieuwe dag tegemoet. Er zijn nieuwe wegen om te ontdekken. Nieuwe avonturen om te beleven…

Maar mooi dat in dit groene tentje alles stil blijft als de dag aanbreekt! Wij liggen nog lekker in onze slaapzakken. Die ontdekkingen en avonturen kunnen echt nog wel een paar uurtjes wachten, wat ons betreft. Opstaan als de haan kraait? Vandaag even niet!


Omdat we de vorige avond laat in onze slaapzakken zijn gekropen, zijn we er vandaag ook iets later uit. Niet dat we een gat in de dag slapen, want we hebben veel te veel zin in etappe 2 van onze fietstocht om onze tijd in een tent te verdoen. En dat is maar goed ook, want we merken dat we toch nog even in het ritme moeten komen. Opstaan, aankleden, naar het toiletgebouw, alles inpakken en op de fiets zien te krijgen… We hebben het nog niet helemaal onder de knie. Het proces verloopt nog wat rommelig, waardoor we pas tegen 11 uur vertrekkensklaar zijn. En dan moeten we eigenlijk nog even langs het campingwinkeltje om ontbijt te kopen.

We kunnen er niet mee zitten. Ja, we zijn wat laat, maar het is per slot van rekening ook vakantie. We fietsen om te genieten en niet om een snelheidsrecord te verbreken. Dus ook al is de ochtend al bijna voorbij, we fietsen opgewekt de camping af. De tegenwind in.

Strand Camping Malvarrosa  de Corinto | Fietsmagie
Nog even het strand van de camping bekijken voor we gaan.
EV8 Fietsen klaar voor vertrek etappe 2 | Fietsmagie
Klaar voor vertrek!

“De inwoners van Valencia eten 6 keer per week rijst – en op zondag eten ze paella.” – Valenciaans gezegde.

Wind & water

Tegenwind. Dat is wel een dingetje – vooral in het landschap waar wij vandaag doorheen fietsen. De provincie Valencia is de bakermat van de paella, misschien wel het bekendste gerecht van Spanje. Beretrots zijn ze op dit rijstgerecht en rondom Valencia vind je dan ook de grootste rijstgebieden van Spanje. Je weet wel: van die natte akkers vol modder rijst waar de wind vrij spel heeft. Nou, dat is lekker fietsen hoor, maar alleen als je de wind in de rug hebt.

Dat we dat niet hebben, is duidelijk. We trappen ons een breuk op die idyllische landweggetjes tussen de rijstvelden. Het is dan ook een hele opluchting als we een beschut weggetje opdraaien en de wind geblokkeerd wordt door de begroeiing. Dat is fijn! Dat fietst lekker! Dat gaat goe… We knijpen in onze remmen om te voorkomen dat we regelrecht het water in rijden. Als we stilstaan, kijken we enigszins beteuterd naar de weg die veranderd is in een heuse rivier. Hier moeten we eigenlijk doorheen, maar iedereen kan zien dat dit onbegonnen werk is. Gelukkig is terugrijden en een andere weg nemen niet heel erg ver om, dus we keren onze fietsen en gaan terug naar waar we vandaan komen.

EV8 Ondergelopen weg | Fietsmagie
Verrassingen onderweg op etappe 2: zwemmen of omkeren?

Het is dus geen parfumfabriek!

Als we weer op de EV8 zitten, buigen we eindelijk echt af naar de zee. Tot dan reden we eigenlijk alleen maar door het binnenland. Ook schitterend en bijzonder, maar hé, als we de Mediterranean Route gaan fietsen, willen we natuurlijk ook lekker langs de Middellandse Zee fietsen!

Dat we maar een paar kilometer langs de brede stranden van Platja l’Arenal fietsen voor we weer richting het binnenland gaan, mag de pret niet drukken. Zeker niet omdat we over een schitterend pad langs een rivier het land weer in zoeven. Vogels fluiten, vlinders fladderen, de zon schijnt en we hebben ook nog eens wind mee. Wat wil een fietser nog meer?

Nou, weten waar die vreemde, zoete parfumlucht nou toch steeds vandaan komt!

Ook vandaag ruiken we dat mysterieuze luchtje weer. De mogelijkheid dat er ergens een op hol geslagen parfumfabriek staat te draaien, hebben we allang overboord gegooid. Dan zouden we het niet steeds ruiken zodra we door de velden rijden. Tussen de sinaasappelbomen. En dan valt het kwartje. Wat wij ruiken, is sinaasappelbloesem. Denk aan van die oranjebloesembadschuim, maar dan 1000 keer zo sterk. De hele lucht is ermee doordrenkt en we halen nog eens diep adem om er extra van te kunnen genieten. Ongelooflijk dat die kleine witte bloemetjes zó sterk ruiken.

Het mooiste stuk van etappe 2

Door de sinaasappelboomgaarden fietsen we richting Castelló de la Plana. Hier maken we een slinger naar het oosten, zodat we weer richting de Middellandse Zeekust fietsen. Die zullen we de komende 400 kilometer min of meer blijven volgen. Iets wat trouwens een stuk makkelijker klinkt dan dat het in de praktijk blijkt te zijn. Want wij dromen over fietsen over eindeloze boulevards, omzoomd door palmbomen en idyllische strandjes om te picknicken en zijn nog totaal onwetend van de uitdagingen die ons op de volgende dagen te wachten staan.

De enige uitdaging die we vandaag op onze fietstocht ondervinden, is de warmte (en natuurlijk die irritante tegenwind). De zon brandt genadeloos op onze hoofden en in de open velden en langs de kust is er maar weinig beschutting. De liters water vliegen erdoorheen. Toch trappen we gestaag door, want we kijken uit naar het laatste deel van deze route: de Via Verde del Mar tussen Benicassim en Oropesa. Dit is weer zo’n oude spoorlijn, maar deze gaat ook nog eens door voormalige spoortunnels. Supergaaf!

Op deze manier vliegen de laatste 10 kilometers van etappe 2 voorbij. We fietsen over een pad waar je alleen te voet of op de fiets kunt komen. Aan weerszijden bevinden zich dan weer eens hoge rotswanden en dan weer uitzicht op de zee aan de ene kant en bossen aan de andere kant. En dan die tunnels. Dat is echt een hele beleving. Ze zijn donker – hier en daar hangt een lampje om je het gevoel te geven dat je niet echt reddeloos verloren bent in het binnenste van de aarde – er drupt water van de rotsen en de bodem ligt vol plassen in kuilen die je pas op het laatste moment ziet. Spannend, maar wat enorm bijzonder om doorheen te fietsen.

In vliegende vaart over de Via Verde del Mar.

Kamperen in een kattenbak

De Via Verde eindigt in Oropesa, net als onze etappe 2 van vandaag. Hier vinden we op de camping een plekje in het grind. Want werkelijk: deze camping bestaat alleen maar uit grind. Grind, grind en nog eens grind. Het ligt tussen de kenmerkende torenflats van Spaanse kustplaatsjes en heeft behalve een toiletgebouw verder niets te bieden. Maar meer hebben we ook niet nodig! Om de hoek zit een restaurantje en verder willen we alleen maar slapen. Dromen van fietsen en nieuwe avonturen. En die staan ons de volgende dag zeker te wachten…

1 gedachte over “EV8 Valencia – Girona | etappe 2”

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *