Van fietsen door een schilderij tot het WK tegen-de-wind-in-fietsen
En toen was-ie daar: de dag waarvan we wisten dat die ging komen. Oftewel, onze laatste fietsdag. Het voelt toch een beetje gek om voor de laatste keer alle fietstassen weer in te pakken. Om ’s ochtends weg te fietsen zonder dat je weet waar je ’s avonds zal slapen. Zouden we niet gewoon terug naar huis kunnen fietsen? Dan duurt het nog wat langer…
Maar hé, het is nog niet voorbij! We hebben nog 1 fietsdag! We kunnen zelfs nog een klein stukje de EV8 volgen (ja, de route bestaat hier weer) tot die naar het zuiden afbuigt en wij noordwaarts naar Girona gaan. Nog 30 kilometer om te fietsen en als we zo eens de kaart bestuderen, wordt dat genieten. We zien glooiende heuvels en Via Verdes. Hup, ontbijten en op de fiets!
En.
Je.
Het.
Snot.
Voor.
De.
Ogen.
Trappen.
Want hoezo hebben we nou weer 40 kilometer per uur wind tegen?!
Het laatste stukje EV8
De eerste kilometers hebben we nog niet eens zo in de gaten dat het snoeihard waait. We rijden Caldes de Malavella uit en duiken meteen de bossen in. We volgen het traject van de tram die hier ooit reed tussen Sils in het binnenland en Sant Feliu de Guíxols aan de kust. Niet supersteil dus en over het algemeen een goed befietsbaar pad. Zeker voor EuroVelo 8 begrippen!
Bye bye EV8
Eén troost: we volgen nu gewoon een andere langeafstandfietsroute, de Pirinexus van 340 kilometer. Of nou ja, zo ver volgen we ‘m natuurlijk niet. Tot aan Girona is ver genoeg. Nog 22 kilometer te gaan!
Dit stuk van de EV8 is echt een aanrader en we vinden het bijna jammer dat we deze route na 8 kilometer verlaten. Maar ja, Girona is nou eenmaal toch echt de andere kant op…
Ook het landschap is schitterend. Het is lente. De lucht is strakblauw, de zon schijnt volop en om ons heen zijn groene akkers en velden vol knalrode klaprozen, omlijst door de bergen aan de horizon. Het lijkt wel een schilderij!
Via Verde? Via Viento!
Met het verlaten van de EV8 begint het gedonder. Wat grappig is, want alle andere dagen was het juist de waardeloos uitgezette EuroVelo 8 die ons regelmatig tot wanhoop dreef. Nu is het trouwens niet zo zeer de route of de wegen – die zijn helemaal prima. Nee, het is die keiharde wind die we nu recht in onze snoet hebben.
Laten we er maar eerlijk over zijn: fietsen is vooral leuk als je wind mee hebt.
Ook de route begint zijn charme te verliezen. Na het plaatsje Cassà de la Vella volgen we weer een Via Verde, maar deze loopt parallel aan een drukke doorgaande weg. De auto’s, motoren en vrachtwagens scheuren ons voorbij. Een fatsoenlijk gesprek voeren met elkaar wordt zo goed als onmogelijk.
Echt enorm jammer, want deze Via Verde over een oud treinspoor ziet er verder wel mooi uit. Met een oud spoorbruggetje over een beek, een beeld van een stoomlocomotief en hier en daar nog wat oude overblijfselen van de voormalige spoorlijn.
Het einde van ons fietsavontuur
Dat alles bij elkaar maakt dat we minder van deze laatste fietsdag genieten dan dat we eigenlijk zouden moeten. Als we Girona in fietsen, zijn we alleen maar blij dat het gevecht tegen de wind er eindelijk op zit.
We besluiten om even bij te komen in een koffiebarretje en dan is het toch echt tijd voor de aller-, aller-, allerlaatste kilometers naar de auto…
Onze fietsen zitten onder de modder en lagen stof. Merijn en Laura zijn allebei van hun fiets gevallen, maar hebben er niets aan overgehouden. We hebben heel, heel, héél vaak de idiote route van de EuroVelo 8 vervloekt.
Maar o, wat was het geweldig om 2 weken langs de Spaanse Middellandse Zeekust te fietsen! We hebben zo erg genoten. En heel veel geleerd voor een volgende fietstocht, want die gaat er zeker komen. De EV8 loopt immers helemaal vanaf Cádiz naar de Pyreneeën, dus er valt nog heel veel te fietsen.
