Van fietsenballet tot muggenpret – onze eerste fietsdag in Spanje
Sommige dingen ontdek je pas door ze te ervaren. Wisten wij veel dat ze in Spanje hun kinderen niet leren om op te letten als ze buiten lopen. Naar links, rechts en nog een keer naar links kijken voor je oversteekt. Nooit zomaar de weg of het fietspad oplopen. En hoor je een fietsbel? Maak dan dat er genoeg ruimte voor de fietser is om te passeren. Heel gewoon voor ons. Maar niet in Spanje, zo zullen we tijdens onze 650 kilometer lange fietstocht van Valencia naar Girona merken.
Voordat we dat ondervinden, moeten we eerst zorgen dat we met onze fietsen in Valencia komen. Die reis hebben we helemaal voorbereid en uitgestippeld: hotels voor onderweg geboekt en dagenlang het internet uitgeplozen om te achterhalen of je überhaupt met je fiets in de Spaanse treinen mag. Want dat is hoe we het gaan doen. De fietsen gaan achterop de auto en in twee dagen rijden we naar Girona. Daar zetten we onszelf met fietsen en al op de trein naar Valencia en fietsen we terug naar de auto. De treintickets zitten veilig opgeborgen in de stuurtas.
Goed plan. Goed voorbereid. Wat kan er mis gaan?
Wij zijn Bregje, Laura en Merijn en wij fietsen van Valencia naar Girona. Daarbij volgen wij de EuroVelo 8 – de Mediterranean Route. Deze is in totaal 7.500 kilometer lang en loopt van Cadiz in Spanje tot aan Athene in Griekenland. Onze fietstocht is 650 kilometer lang en hier doen wij 10 dagen over.
Spanje, fietsen en treinen: een uitdaging
‘Nee, de fietsen kunnen niet mee in de trein.’ De man achter het Renfe-loket schudt zijn hoofd om zijn woorden te benadrukken. ‘Alleen als ze gedemonteerd en verpakt worden in een doos.’
Na een dikke 1300 kilometer gereden te hebben, staan we op het station van Girona. Hier willen we even bekijken hoe we het de volgende dag gaan doen met de fietsen. Van welk perron vertrekt de trein, hoe komen we daar, waar zijn de liften. Dat soort dingen. Maar dat de spoorwegmaatschappijmedewerker ons zou vertellen dat de fietsen niet mee mogen in de trein? Nee, dat hadden we niet verwacht.
De Renfe-man verwijst ons door naar het loket van de hogesnelheidslijn. Blijkbaar valt de EuroMed-trein die we geboekt hebben hier ook onder. Daar bevestigen twee vriendelijke Spaanse dames de woorden van de man. Alleen verpakt in dozen kunnen de fietsen mee. Raar, want we hebben toch echt alles goed nagelezen en online stond dat de fietsen in zijn geheel in de EuroMed mogen. Helaas zijn ze aan het HSL-loket onverbiddelijk: de fietsen moeten uit elkaar of in Girona blijven. Hun oplossing: misschien kunnen we in Valencia fietsen huren?
Uiteindelijk verlaten we het station met 6 nieuwe treintickets. 3 voor het traject Girona-Barcelona en 3 voor Barcelona-Valencia. Het geld van de eerste boeking krijgen we niet terug. Dat is balen, maar het ergste is misschien nog wel dat we nu de volgende dag al om 7.10 uur de eerste trein naar Barcelona moeten hebben om onze overstap te kunnen halen…
Welkom bij het Groot Rijdend Fietsenballet
De wekker om 5 uur zetten, is iets wat wij uitsluitend doen als we op reis zijn (en dan liever nog niet). Girona is nog donker, verlaten en koud als we een uur later op de fiets zitten en voor het eerst met al onze bagage achterop naar het station fietsen. Eigenlijk heeft dat ook wel iets magisch. Het hoort bij de magie van het reizen: op de meest onmogelijke tijden onderweg zijn. Hoewel we het alle drie met elkaar eens zijn dat we de rest van de trip toch liever een paar uurtjes later uit onze slaapzakken kruipen.
De treinreis naar Valencia is lang. We doen er (inclusief overstap) 8 uur over. De trein die ons naar Barcelona brengt, heeft een gelijkvloerse instap waar we de fietsen zo in kunnen rollen. Ook kunnen ze goed weggezet worden. De trein tussen Barcelona en Valencia is echter een ander verhaal. Daar moeten we ze in tillen en is het de bedoeling dat we ze met het voorwiel aan beugels ophangen. Iets wat gewoon onmogelijk is, dus doen wij wat iedere praktische fietser zou doen: we zetten ze zo goed mogelijk aan de kant, binden ze vast en hopen er het beste van. Misschien dat de conducteur het door de vingers ziet.
‘De fietsen moeten in de bevestiging geplaatst worden.’ De conducteur wijst van onze fietsen naar de onbereikbare beugels. Nee, natuurlijk ziet ze het niet door de vingers. Deze vrouw wil graag haar autoriteit doen gelden, hoewel onze fietsen echt prima aan de kant staan. Zelfs passagiers met grote koffers kunnen er gewoon langs. Maar omdat we geen gezeur willen (of niet op het volgende station uit de trein gegooid willen worden!), doen we een dappere poging. Wat volgt is een soort fietsenballet in een rijdende trein. We schuiven met tassen, verplaatsen fietsen, proberen zelfs om zo’n achterlijke beugel te gebruiken. Tot ook de conducteur inziet dat dit ‘m niet gaat worden. De fietsen mogen gewoon weer op twee wielen aan de kant. Maar of ze nog wel even onze fietstickets mag zien.
Fietstickets? Bregje en ik kijken elkaar aan. Op het station in Girona was ons verteld dat we niet voor de fietsen hoefden te betalen, maar we rijden inmiddels door de provincie Valencia en niet meer door Catalonië. En daar gelden dus andere regels. Ja, lang leve de autonome regio’s van Spanje! Gelukkig kunnen we gewoon ter plekke de fietskaartjes kopen en die 3 euro per stuk overleven we ook nog wel.
En dan toch… op de fiets voor etappe 1!
Eindelijk arriveren we in Valencia. Eindelijk kunnen we op onze fietsen stappen en echt beginnen aan onze fietstocht terug naar Girona. Over de vele fietspaden van Valencia leidt de fietsnavigatie ons de stad uit.
Het woord ‘fietspad’ doet trouwens vermoeden dat Spanje de fietsinfrastructuur prima op orde heeft, maar laat je daardoor niet voor de gek houden. Ja, er zijn fietspaden. Nee, die zijn in niets vergelijkbaar met die prachtige, vrijliggende, zalig glad geasfalteerde fietspaden die wij hier kennen. De Spaanse fietspaden zijn smalle banen. Ze lopen over stoepen, drempels, stoepranden en houden abrupt op om aan de overkant van de weg weer verder te gaan. Al op deze eerste dag concluderen we dat een Spaans fietspad meer een survivalbaan is. En dan hebben we de rest van onze route nog niet eens gezien…
De fietspaden brengen ons in ieder geval de stad uit, de Via Verde naar Puçol op. Een Via Verde is een fietspad dat een voormalige spoorlijn volgt. Ideaal, want deze zijn vaak geasfalteerd, vrijliggend en lopen meestal lekker vlak. Met de wind in onze rug en de warme Valenciaanse zon op ons hoofd, zoeven we in noordelijke richting. De zee zien we niet – wel het vlakke akkerland rondom Valencia. We rijden langs witte huisjes, boomgaarden en moestuinen en volgen een heel eind de buitenrand van een agglomeratie van stadjes. Dat laatste is nou niet echt het fraaiste stuk van de etappe, maar het schiet lekker op, dus ons hoor je niet klagen.
Wel vragen we ons deze eerste fietsdag af wat er zo onwijs sterk ruikt. Als een ontplofte parfumfabriek. Niet echt vies, maar wel erg overheersend. Bovendien ruiken we het dan weer wel en dan weer niet. Wat het is? Dat ontdekken we pas de volgende dag!
Zo’n eerste dag is meer dan genoeg (om verslaafd aan fietsvakanties te worden)
Onze eerste etappe vliegt voorbij en daar zijn we stiekem wel blij mee. Niet omdat we nu al genoeg hebben van het fietsen, maar doordat we in Valencia door onze treinwissel pas later konden vertrekken dan gepland. Bovendien moet vooral Merijn er nog wel even inkomen en dat vroege opstaan helpt ook al niet echt mee.
Tegen achten komen we aan bij de camping. Daar krijgen we eerst een plekje op het tentenveld, maar dat blijkt zo’n natte bende vol muggen te zijn, dat we teruggaan naar de receptie en een andere plek regelen. Niet veel later zetten we onze tent op op een mooi droog plekje zonder muggen. Een klusje van een half uur, want dat is natuurlijk het voordeel van fietskamperen: je kunt weinig meenemen, dus je bent ook zo geïnstalleerd.
Tip: in Spanje krijg je vaak een plek aangewezen op de camping. Meestal niet de beste plek – een stelletje fietskampeerders frutten ze graag nog ergens tussen. Wij kijken dan waar we wel willen staan, gaan terug naar de receptie en vragen of we daar de tent mochten opzetten. Tot nu toe krijgen we dan altijd een betere plek. Niet per se die ene die we aanwezen, maar wel een betere.
Een paar uur later kruipen we met volle buiken en fris gedoucht voor de allereerste keer in onze slaapzakken. We hebben nu al zin in de volgende dag! Want we hebben nog maar 1 dag gefietst, maar we weten nu al 1 ding zeker: we zijn verslaafd aan fietsvakanties!
Hallo,
allereerst proficiat met de fietsreizen, het doet wat met een mens.
Ikzelf ben net gepensioneerd brandweerman uit Brussel en na enkele fietsreizen van 1200 en 1600 km ben ik van plan om van thuis naar Malaga te fietsen in de nazomer.
Eerste gedacht was midden augustus vertrekken tot eind september, maar de warmte zou te erg zijn ,dus vertrekken september kan ook nog.
Grotendeels alleen, zij die willen bezoeken met fiets komen af, rijden enkele dagen mee en keren terug.
Mijn vrouw zou enkele keren afkomen, zo is de tijdspanne afwezig van huis niet zo groot.
Nu heb ik mijn fietsroute zelf uitgestippeld op Routeyou, welliswaar nog enkele keren te verbeteren.
Nu is dat ongeveer gelijk met jullie gefietste route.
Ik heb jullie verhalen goed gelezen en gecontroleerd wat ik kon, bv rotsklimmen met fiets, daar rijd ik verder af, aangepast dus.
Maar ik kan jullie route niet in details bezien, is het mogelijk omdeze toegestuurd te krijgen ?
Zo kan ik deze nog verder vergelijken en aanpassen waar nodig.
Mijn route staat op Routeyou, in privé, maar als u wil zet ik ze openbaar om van jullie kant ook te kunnen vergelijken.
Mijn email is gerdasmaers@hotmail.com, kan u iets mee.
Alvast toeval dat dezelfde route ook wordt gefietst.
Eddy