Van kijken naar flamingo’s tot vluchten voor muggen – etappe 4 brengt ons naar de Ebro delta
Hoezo weer het binnenland in? Hoezo weer hellingen van 1000 procent op zwoegen? Hoezo weer fietsen op nare onverharde wegen vol kuilen en stenen waarop je je fiets (en jezelf) kapot rijdt? Ja, aan het eind van de derde fietsdag van ons Spaanse fietsavontuur zit de sfeer er goed in als we de geplande route voor etappe 4 bekijken. Na het vallen en afzien zijn we eerlijk gezegd wel een beetje klaar met de EV8 die – inderdaad – weer onmogelijk ogende bergweggetjes wil gaan volgen. En bovendien: wij willen door de Ebro delta fietsen die de EV8 om (dan nog voor ons onbekende redenen) links laat liggen. Maar het mooie aan onze fietsreis is dat niets en niemand ons verplicht om ook daadwerkelijk de originele route te volgen, dus hup, een aanpassing is zo gemaakt. Wij gaan de Ebro delta verkennen!
Op onze vierde fietsdag verlaten we de camping door de achterdeur om zo de drukke N-weg aan de voorkant te vermijden. Of in ieder geval: om die zo lang mogelijk te vermijden, want we weten al dat we een paar kilometer verderop er echt niet omheen kunnen. Om de rivier Cenia over te steken, moeten we weer over de vluchtstrook rijden. Dus terwijl de auto’s, motoren en vrachtwagens langs razen, fietsen wij Catalonië binnen. Toch weer een soort mijlpaal bereikt, yay!
Geen tijd voor geocaches (nou vooruit, eentje dan)
Gelukkig kunnen we aan de overkant van de rivier de drukke weg snel weer verlaten. Een smal weggetje tussen de sinaasappelbomen en langs de rivierkloof brengt ons terug naar de Middellandse Zeekust. Daar spotten we bij toeval onze enige geocache van onze reis: een oude bellenblaas die heen en weer wappert in de wind. Want geocachen in het buitenland is heus hartstikke leuk, maar je wilt nou eenmaal niet iedere 2 kilometer van je fiets afspringen om naar een mottig Tupperware-bakje of een kokertje van een fotorolletje te zoeken. In ieder geval niet als je 60 kilometer fietst…
Dus al snel fietsen we weer verder. Door het plaatsje Les Cases d’Alcanar waar we ontbijten en dan weer snel die fantastische N-weg op. Want helaas pindakaas, we mogen nog een paar kilometertjes van de vluchtstrook genieten. Ach, het schiet in ieder geval beter op dan zo’n gravelhelling.
Met Merijn op de bagagedrager door Spanje fietsen?
Onze tijdwinst raken we flux weer kwijt in het stadje Sant Carles de la Ràpita. We zitten er veel te lang te lunchen, want we raken in gesprek met een ouder Nederlands echtpaar dat al 30 jaar in Spanje woont. Ze vinden het superleuk dat we door Spanje fietsen. Knap ook – vooral van Merijn natuurlijk! Iedereen die wij spreken lijkt verbaasd te zijn dat hij ook mee fietst. Maar wat hadden ze dan gedacht? Dat-ie achterop de bagagedrager zit?
Ook de serveerster van het restaurantje is enthousiast als ze hoort dat we de Ebro delta in gaan. Ze belt haar vader en een hele rits vriendinnen om in onverstaanbaar Catalaans te vragen waar we toch echt naartoe zouden moeten. Dat blijkt uiteindelijk het plaatsje El Poble Nou del Delta te zijn. Witte huisjes, helemaal authentiek, geen toeristen. Nou, dat klinkt goed, dus we passen het meteen in onze route. We zijn benieuwd!
Etappe 4 – geen EV8, dus lekker vlak
Langs de jachthaven fietsen we Sant Carles de la Ràpita uit en de delta in. Rechte, lege, vlakke wegen. Wat een verademing! We kunnen zelfs een lange asfaltweg volgen, maar dat vinden we saai en we gaan de onverharde weggetjes op. Die lijken nog het meest op de schelpenfietspaden die je in Nederland vindt, dus dat fietst prima.
De Ebro delta is een bijzonder gebied. Hier mondt de rivier de Ebro in de Middellandse Zee uit, waardoor een groot moerasgebied is ontstaan. Ten zuiden van de Ebro vindt je prachtige natuur, doorsneden door talloze kanaaltjes en sloten en met grote meren vol watervogels. Het is dé plek om flamingo’s te spotten en hoewel het er eigenlijk niet het seizoen voor is, zien we er toch een aantal. We knijpen dan ook regelmatig in onze remmen om foto’s en filmpjes van het natuurschoon te kunnen maken.
Op die manier toeren we naar het aangeraden dorpje El Poble Nou del Delta voor een koffiestop. Helemaal toeristloos is het er niet (de excursiefolders doen in ieder geval wat anders vermoeden), maar om ons heen horen we in ieder geval alleen maar Spaans en Catalaans. Leuk is dat.
Natuurgebied en landbouwgrond
Minder leuk is de tegenwind. Alweer, ja. In zo’n open vlakte als de Ebro delta is het bovendien geen pretje om de wind in je snoet te hebben. Op de stukken dat we ‘m mee hebben, gaan we als een raket. Draaien we de andere kant op, dan zakt ons tempo naar slakkengangetje.
Bovendien zijn we inmiddels aan de noordzijde van de Ebro aanbeland. Daar is het duidelijk minder mooi. Het stuk dat we langs de rivier fietsen is nog wel oké, maar als dat pad ophoudt en we niets anders kunnen dan een lange, rechte parallelweg van de N-weg volgen, wordt het al snel saaaaaai. En had ik de tegenwind al genoemd? Nou ja, je snapt mijn punt.
Gelukkig hebben we een keileuke camping uitgezocht! Of dat was althans het idee. Bij aankomst blijkt die camping helemaal niet zo leuk te zijn. Een heel vreemde ontvangst in de receptie (jullie spreken Frans? Oké…), een heel reglement dat we moeten tekenen, geen mogelijkheid om te pinnen, maar contact betalen kan ook niet (?) en een plekje tussen de campers met blaffende honden. Nou ja, aan dat laatste kunnen we tenminste iets doen – we kiezen waar we liever willen staan en vragen of dat goed is. Wat het is. Valt weer mee.
Leuke ontmoetingen onderweg
De 5.000 muggen vinden het trouwens ook superleuk dat wij onze tent daar opzetten. Nog voor de eerste haring de grond in gaat, worden we aangevallen door een uitgehongerde kolonie minivampiers. Snel, opschieten! En dan zelf eten.
Maar wat blijkt? Ook hier zijn het campingrestaurant en het winkeltje hartstikke ferme (ik schreef al: ze spreken Frans op de camping). Dat moet geen gewoonte gaan worden…
Google Maps helpt ons uit de brand – we vinden het enige restaurantje van Riumar dat op woensdag open is. Nou ja, 1 is genoeg en het blijkt nog een superleuk tentje te zijn waar we een gezellig gesprek met de Duitse eigenaresse hebben. Bij het afrekenen krijgen we nog een glaasje rijstlikeur van het huis, mjam! Jammer dat de fietstassen al zo vol zitten, anders was dat een leuk souvenirtje voor thuis geweest…
